Oczodół jest przestrzenią ograniczoną przez tkankę kostną. Ma kształt stożka, którego podstawa skierowana jest w kierunku twarzoczaszki. Jego objętość wypełnia oczywiście gałka oczna wraz z całym aparatem naczyniowo – nerwowo – mięśniowym. To okolica, która może być dotknięta przez różne patologie i zmiany chorobowe. Co warto wiedzieć na temat chorób oczodołu?
Choroby oczodołu u dzieci – przyczyny
Przyczyny chorób oczodołu mogą mieć różne podłoże. Zaliczamy do nich etiologię zapalną, onkologiczną oraz urazową. U niektórych pacjentów, pierwotne zmiany umiejscawiają się poza oczodołem, a nieprawidłowości w jego obrębie są ich konsekwencją lub wynikiem progresji choroby. Nie ma jednoznacznej odpowiedzi na pytanie „co to jest choroba oczodołu u dzieci”. To grupa schorzeń. Jednym z przykładów jest rzadkie, ale poważne schorzenie jakim jest zapalenie tkanki łącznej oczodołu (fachowa nazwa z języka łacińskiego to cellulitis). Czynniki, które mogą być odpowiedzialne za rozwój choroby obejmują uraz lub transmisję zakażenia z innej okolicy – najczęściej zatok przynosowych. W oczodole mogą występować także choroby tkanki nerwowej, dotyczące na przykład nerwu wzrokowego. Do chorób oczodołu (które mogą być także manifestacją innych schorzeń) jest hiper- oraz hipoteloryzm.
Umów wizytę u okulisty dziecięcego
Choroby oczodołu u dzieci – jak często występują?
Bez wątpienia choroby oczodołu u dzieci nie należą do częstych schorzeń. W czasach zaawansowanej diagnostyki oraz farmakoterapii powikłania również należą do rzadkości, muszą jednak zostać szybko zidentyfikowane.
Choroby oczodołu u dzieci – objawy
Objawy chorób oczodołu zależą od czynnika etiologicznego. W przypadku zapalenia tkanki łącznej, symptomy mogą przybierać formę ogólnoustrojową – pojawia się osłabienie i gorączka. Występuje także wytrzeszcz gałki ocznej, której oczodoł jest dotknięty procesem chorobowym. Oko wykazuje osłabioną ruchomość, pojawia się także obrzęk spojówki i rumień. Konsekwencje nieleczonego zapalenia tkanki łącznej oczodołu mogą obejmować utratę wzroku, ślepotę, ropień mózgu czy zapalenie opon mózgowo – rdzeniowych. Warto również zauważyć, że objawy związane z zapaleniem tkanki łącznej oczodołu po włączeniu odpowiedniego leczenia mają charakter przemijający. Objawy związane z hiper- lub hipoteloryzmem mają charakter stały, bowiem zaburzone są stosunki anatomiczne oczodołów. Mianem hiperteloryzmu określa się szerokie względem siebie rozstawienie oczodołów. Hipoteloryzm oznacza zmniejszenie odległości między oczodołami.
Choroby onkologiczne mogą dawać różnego rodzaju objawy – należą do nich między innymi wytrzeszcz gałki ocznej, utrudnienie ruchomości, patologię ze strony powiek (na przykład opadnięcie powieki) czy utrata widzenia.
Choroby oczodołu u dzieci – diagnoza
W przypadku chorób onkologicznych oczodołu duże znaczenie mają badania diagnostyki obrazowej – takie jak USG (ultrasonografia), tomografia komputerowa (TK) czy rezonans magnetyczny (MRI). Doświadczony lekarz okulista na podstawie przeprowadzonego badania oraz wywiadu również powinien rozpoznać patologie ze strony oczodołu. W przypadku hipo- oraz hiperteloryzmu wykonuje się pomiar odległości między oczodołami, zdolność do zamykania powiek oraz podstawowe, rutynowe badanie okulistyczne.
Choroby oczodołu – sposoby leczenia
Oczywiście stany zapalne oczodołu wymagają leczenia. Z pomocą przychodzi farmakoterapia, do której zaliczamy antybiotyki, leki przeciwzapalne, czy kortykosteroidy. W wielu przypadkach konieczna jest hospitalizacja oraz wdrożenie leczenia chirurgicznego.
W terapii nieprawidłowego rozstawienia oczodołów najważniejsze jest leczenie objawowe dolegliwości wynikających z zaburzeń anatomicznych. Rozwój technik chirurgii rekonstrukcyjnej oraz plastycznej pozwala na poprawę wyglądu twarzy chorego. Czy jest możliwe całkowite wyleczenie tej nieprawidłowości? Wiele zależy od stopnia jej zaawansowania, w związku z czym plan działania oraz efekty leczenia zależą od konkretnego przypadku. Choroby nowotworowe w obrębie oczodołu wymagają specjalistycznego leczenia onkologicznego do których zaliczamy chirurgię, chemio- i radioterapię.